De dromen van de Slotzusters van Herberg Haverleij

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto’s via Imageworkplace

Op 24 november openden de deuren van Herberg Haverleij voor de allerleerste keer. De buren werden verwelkomd met een lekkere kop soep en een hedendaags sprookje. Het sprookje werd voorgelezen door initiatiefneemsters Anja Verlaat en Ivana Gutierrez.

Er was eens…..

In een mooi klein dorpje aan de Dieze – Engelen genaamd – woonden eens vijf vrouwen. Zij woonden in een groot kasteel, dat gebouwd was in een prachtig groene omgeving, vol kleurige bloemen, notenbomen, grachten met watervogels, vlinders en libellen.

Ruim een jaar geleden kenden deze kasteelvrouwen elkaar nog niet. Maar op bijzondere wijze kwamen zij elkaar tegen. Dat waren heel speciale ontmoetingen. Zo speciaal, dat zij besloten om bij elkaar op bezoek te gaan. Iedere maand, op zaterdagmiddag. Zij dronken thee, bakte taartjes en kletsten honderduit over het leven. Zij noemden zichzelf De Slotzusters. Niet omdat ze allemaal in Het Slot woonden, maar het klonk gewoon gezellig.

De Slotzusters vonden hun kastelen mooi, maar wel wat stil. Het miste iets. Op een dag zei zuster Nicole: “Al was er maar een theehuis”. Het was even stil. De zusters keken elkaar aan. Wat een heerlijke idee! Maar waar moest dat theehuis dan komen?

De Slotzusters zagen nog geen mogelijkheid, maar het idee was losgelaten in het ruim van mogelijkheden. Zij geloofden namelijk dat wanneer je een droom uitspreekt en je het plaatje voor je ziet, de dingen die je nodig hebt om de droom te verwezenlijken, op je pad komen.

Een week na het theekransje van De Slotzusters, riep de dorpsomroeper van Engelen op om naar de Dorpstafel te komen in het dorpshuis. Er zou gepraat worden over de toekomst van ons mooie dorp.

De Slotzusters zagen dit als een mooie kans.

Zij begonnen alvast groot te dromen! Héél groot te dromen. Zij schreven alles op dat in hen opkwam, om ons dorp nóg gezelliger te maken. Zuster Ivana wilde een lange tafel waar je naast iemand zou zitten die je nog niet kent of een mooie natuurwandelingen maken met buurtbewoners, zuster Caroline wilde samen eten, zuster Nicole wilde thee drinken, zuster Anja wilde een amfitheater of een muziekcafé en zuster Lieve vooral gezellig samenzijn. De lijst met dromen werden groter en groter.

Op een koude avond in januari van dit jaar ontmoette zuster Anja kasteelheer Peter op straat. Zij maakten een praatje. Kasteelheer Peter vertelde over zijn hond die hij niet langer had kunnen houden vanwege zijn gezondheid. Zuster Anja vond het enorm jammer dat zij de man niet eerder kende, want zij had zijn hond graag uitgelaten, zodat de man de hond – waar hij zoveel van hield – had kunnen houden.

Met de Dorpstafel in haar achterhoofd, vroeg ze de man wat hij zou wensen voor de wijk, als hij groot mocht dromen. Zonder aarzeling zei hij: “Het klinkt misschien een beetje gek, maar het zou toch wel heel fijn zijn als er een plek was waar je even binnen kon lopen voor een kopje koffie.”

De Dorpstafel kwam, zorgen en ideeën werden uitgesproken, de verhalen opgeschreven. Kasteelheer Peter was zeker niet de enige: het bleek dat onze kastelenwijk een ontmoetingsplek nodig had.

De zusters konden dit niet alleen…

Jonkvrouwe Margo – van de dorpsraad – wees hen de weg. Zij adviseerde, informeerde en dacht met heel haar hart mee aan een mooi en waardevol idee, waarin alle kasteelbewoners een plek zouden krijgen. Wat waren zij zonder haar begonnen.

Ridder John – met zijn gulle lach – zag overal mogelijkheden en motiveerde hen om door te gaan.

Uit alle kastelen kwamen kasteelvrouwen en kasteelheren die mee wilde denken. Zuster Rian, zuster Marlies, zuster Adriana, zuster Nicoline en zuster Bianca en de kasteelheren André, Peter en Rob. Iedereen dacht mee over hoe we deze droom werkelijkheid konden maken.

De Slotzusters klommen naar de hoogste toren van hun kasteel en tuurden richting de stad, waar het grootste kasteel met de edelmannen stond. Zij schreven met hun kroontjespen honderden brieven met het verzoek om mee te werken aan een warme plek waar de kasteelbewoners elkaar konden ontmoeten.

“Zusters, zien jullie al iets komen?” vroegen de kasteelbewoners.

“We moeten nog even wachten”, zeiden ze geduldig.

De Slotzusters bleven schrijven, bleven dromen, bleven het plaatje voor zich zien. Telkens weer dachten ze aan de verhalen van de kasteelbewoners die zij kenden of gekend hebben. Zij wisten hoe belangrijk het was dat buurtbewoners weten bij wie ze in de buurt wonen. Iedereen is waardevol: jong, iets ouder, snel, iets langzamer. De droom van de Slotzusters was dat iedereen in de wijk die waarde kon laten zien, dus schreven ze en droomde ze moedig door.

En toen kwam de dag.

De dag dat jonkvrouwe Helma – de baas van de school in het grote kasteel – JA zei. Deze fijne, moedige vrouw zette haar hart en de deuren van de school open om de kasteelbewoners een plek te geven waar ze samen kunnen komen, waar ze nieuwe mensen leren kennen, waar nieuwe ideeën ontstaan.

De dorpsomroepers, de kasteelvrouwen en kasteelheren mochten het van de daken schreeuwen. De uitnodigingen werden verstuurd. De aanmeldingen kwamen binnen.

Er meldden zich 101 kasteelbewoners.

Met ieder zeker 1 droom. Meehelpen klussen, workshops geven, de plek gezellig maken, in de soeppan roeren…. Tafels werden aangeboden, een heerlijke bank, plantjes, koffie- en theemokken…

Vandaag zijn we hier, met tenminste 101 dromen voor een warme ontmoetingsplek die we samen gaan vormgeven. Want als we samen deze plek gaan vormgeven, wordt het een plek waar iedereen zich thuisvoelt.

Er is een begin gemaakt. Dit was pas het eerste verhaal uit dit dikke sprookjesboek. Nu gaan we met z’n allen soep eten, ideeën verzamelen en dromen werkelijkheid laten worden.

Fijn dat jullie er zijn!

Welkom in Herberg Haverleij